I Don’t Feel at Home in this World Anymore: โลกนี้ไม่ใช่ที่ของฉัน

ภาพยนตร์ที่คุณอาจไม่ควรพลาดเมื่อมองหาความสนุกสนาน! สำหรับนักค้นหาภาพยนตร์ที่ต้องการความสนุกสนานและบันเทิงใจ จะดูหนัง หรือดูเรา ขอนำเสนอภาพยนตร์เรื่อง I Don’t Feel at Home in this World Anymore: โลกนี้ไม่ใช่ที่ของฉัน เป็นการเลือกที่ไม่ผิดหวังเลยล่ะที่คุณควรมองหา! ในโลกที่เต็มไปด้วยความโลภและความไม่เป็นธรรมชีวิตประจำวัน เราบางครั้งอาจรู้สึกสับสนและเบื่อหน่ายต่อความเกลียดชังและความทุกข์ที่เห็นได้รอบตัว แต่ในภาพยนตร์เรื่องนี้ เราจะได้พบกับเรื่องราวที่ท้าทายและตื่นเต้นที่จะไม่ทิ้งเราไว้ในฐานะผู้ชม

“I Don’t Feel at Home in This World Anymore” (โลกนี้ไม่ใช่ที่ของฉัน) เป็นภาพยนตร์ที่ผสมผสานระหว่างดราม่าและคอมเมดี้อย่างลงตัว ภาพยนตร์นี้เป็นผลงานคอมดี้แนวดำสนุกสนานที่นำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงชื่อ “รูธ” (นัธาลี ลินค์) ผู้รู้สึกไม่พอใจกับสังคมที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายและความไร้เหตุผล หลังจากที่ถูกขโมยของบ้านในครั้งสอง รูธตัดสินใจที่จะตามหาของขโมยและลำเอียงความยากจนไปยังทางที่ไม่คาดคิด เธอได้ร่วมงานกับเพื่อนบ้านที่ไม่ได้คิดว่าเขาจะเป็นพยานของการเกิดเหตุอันตราย การผจญภัยนี้ทำให้เธอต้องเผชิญกับอันตรายและความคุกคามอย่างต่อเนื่อง ภาพยนตร์ได้รับความนิยมจากคนร่วมชมเนื่องจากการผสมผสานของความตื่นเต้น การตลกและความสนุกสนานในการสืบสวนลับแบบน่าติดตาม แนวทางเรื่องนี้ทำให้คุณได้พบกับแง่มุมใหม่ของเรื่องราวเกี่ยวกับความคลั่งไคล้และการค้นหาความหมายในโลกที่ดูเป็นอันเป็นธรรมดาและเชิงเกียวข้องกันอย่างที่เคยเห็นมาก่อน ถ้าคุณมองหาภาพยนตร์ที่ท้าทายและสร้างความตื่นเต้นให้คุณนั้น คุณควรให้โอกาสแก่ “I Don’t Feel at Home in This World Anymore”

คุณสามารถพูดได้เต็มใจว่าภาพยนตร์นี้ของนักเขียน/ผู้กำกับเมเคิน เบลร์จริงๆ คือภาพยนตร์ที่ทำในสมัยก่อนโดยเจริญ “I Don’t Feel at Home in This World Anymore” เป็นภาพยนตร์อเมริกันแบบอินดี้เพนเด้นท์จากยุค 1990s ที่เกิดขึ้นเพียงแต่เป็นปีนี้เท่านั้น

ความเสี่ยงนั้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นในภาพยนตร์อเมริกันในปัจจุบัน; เรื่องราวเล็กน้อย; ผู้กำกับให้ความสนใจในรายละเอียดเล็กๆ ของการปฏิสัมพันธ์ระหว่างตัวละครมากกว่าจุดโปรดของเรื่อง ทั้งหมดนั้นเป็นความตามสถานการณ์: เราได้เห็นนางเยาวชน รูท คิมคี (เมลานี ลินส์คี) ตอบสนองต่อการบุกรุกเข้าสู่บ้านของเธอและตามหาว่าใครเป็นคนที่ทำและพร้อมที่จะลงโทษคนที่ทำนั้นด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านผู้แปลกประหลาด (โทนี่ ของอีไลจา วูด) ผู้หลงใหลในกล้ามเช้าและเนนจุก

แต่จริงๆ แล้ว นี่เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับความเฉยเมื่อบนพื้นที่และความไม่เอาใจใส่ที่ผู้คนพบเจอทุกวัน และว่าคนที่ดีอย่างรูทเจ็บปวดและเจ็บปวดจากมันผ่านมันทุกครั้งเกือบทุกครั้งเสมอไป โดยเกือบทุกครั้งเธอให้ความเงียบ จนกว่าเธอจะแตก การบุกรุกเข้ามาเป็นจุดประสิทธิภาพของความเจ็บปวดแต่ละครั้ง: เธอต้องจัดการกับคนแก่ที่มีอารมณ์เหยียดผิวพรรณที่โรงพยาบาลสถานที่เธอทำงาน เธอติดขัดในการจราจรและเห็นคนโง่ในรถพิคอัพที่หน้าหัวของช่องทางไปเปล่าท่อสูบไอเขม่าให้ควันสีน้ำมันที่เค็มคำในขณะที่เขาเร็วเครื่อง ในฉากที่จะทำให้หัวใจของผู้ชมหลายคนถูกทำลายซึ่งเป็นผู้ประจำที่อ่านบทวิจารณ์ รูทไปดื่มเครื่องดื่มที่บาร์ในย่านใกล้บ้าน ในขณะที่อ่านหนังสือใหม่ เธอต้องเจอการพูดถึงเนื้อเรื่องจากลูกค้าคนอื่นๆ ซึ่งเธอเริ่มต้นคิดว่าเป็นคนดี (แทนการแสดงของเองโดยเมเคิน เบลร์) แต่บ้าง

ภาพยนตร์ไม่เคร่งครัดขึ้นเกินความร้อนสูง และเมื่อเรามาถึงจุดเรื่องที่ไม่หลีกเลี่ยง (ถึงจะเป็นสิ่งที่ยินดีและที่น่าพอใจ) คุณอาจเริ่มหาคะแนนที่พลาดไปได้ แม้ว่า “I Don’t Feel At Home” ได้ถูกเปรียบเทียบกับ “Falling Down” สำหรับความสนใจในพลเมืองธรรมดาที่ถูกดันไปสู่จุดที่ขาดความอดทนผ่านการสะสมของความรำคาญ ภาพยนตร์ที่ทำให้ฉันนึกถึงมากที่สุด หรืออย่างน้อยในทางที่มุ่งหวังในเชิงบวกคือ “Something Wild” ของจอนาธัน เด็มมี หนังที่มีทั้งความตลกหลับและการเบาบางแยกเป็นช่วงเน้นทางเรื่อง จากการแฮงเพลย์ชวนเล่นไปจนถึงทางมืดมัวที่มุ่งหวังเข้าถึงจุดที่ใกล้เคียงกับบรรยากาศของระบอบสไตล์แบบรัดกุม (ฉากแรกของรูธที่ค้นพบบ้านของเธอ ที่เธอบอกว่าถูก “ละเมิด” มีความผิดปกติมากกว่าฉากสุดท้าย แม้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากเกินการตอบสนองที่รูธรับมาด้วยความเจ็บปวด)

ภาพยนตร์นี้คุ้มค่าที่จะไปดูเพราะความสนใจในบุคคลที่แปลกแต่เป็นความเป็นจริงโดยเฉพาะคนเรื่องรูธ ที่แสดงออกด้วยความคิดสร้างสรรค์และความแม่นยำโดยเมลานี ลินส์คี ลินส์คีที่เคยกลายเป็นที่รู้จักของผู้ชมหนังใน “Heavenly Creatures” เป็นหนึ่งในนักแสดงหญิงที่ฉันไม่มีเหตุผลที่จะไม่ดีใจเสมอที่เห็น และเป็นความสุขที่ได้เห็นเธอมากับบทบาทหลักที่นี่ เธอทำหน้าที่เป็นจุดสำคัญและมีความอดทนอย่างเต็มที่ โดยใช้ดวงตา หน้า และหลังเป็นหลักในการดำเนินเรื่องราวทั้งหนัง การแสดงอย่างนี้อาจเป็นเรื่องยากมาก คุณจะเป็นผู้ตอบสนองเป็นส่วนใหญ่ของเวลา เป็นหม้อแปลงที่มีบทบาทในภาพยนตร์มากกว่ามอเตอร์ในการขับเคลื่อนและควบคุมมันตามหน้าที่ แต่เมลานี ลินส์คี ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยการกระตือรือร้นด้วยการที่คุณสามารถรับรู้ความรู้สึกของรูธและรู้สึกถึงวิธีของเธอในการนำเอาชิ้นส่วนต่างๆ มารวมกันในหัว เส้นทางคิดถูกหรือผิดเป็นรูปความคิดที่เธอเลี้ยง นอกจากนี้เธอยังเป็นตัวแทนผู้ชมที่ยอดเยี่ยม แม่นาคตัวเธอเมื่อเธอร่างและพูดตอบสนองเสียงแสดงออกมา ฉันต้องการกระโดดข้ามหรือแปลงคำออกเสมอเมื่อเธอส่งเสียงหรือบิดท่าทาง